کد مطلب:152424 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:169
برزخ یکی از منبری های امام حسین که دارای شغل غیر حلالی بود
حضرت آیة الله سید عبدالحسین دستغیب این قضیه رانقل كرده اند:
بیش از سی سال قبل روضه خوانی، به نام «شیخ حسن» بود كه چند سال آخر عمرش را به شغل حرامی سرگرم بود! پس از مردنش، یكی از خوبان او را در خواب می بیند در حالی كه او برهنه و چهره اش سیاه است و شعله های آتش از دهان و زبان آویزانش بالا می رود. این منظره آنقدر وحشتناك بود، كه آن شخص فرار می كند!
پس از گذشتن ساعتی و طی عوالمی، باز او را می بیند و لكن این مرتبه او در فضای
فرح بخش است وچهره ی سفید دارد و با لباس است و روی منبر نشسته و خوشحال است.
بیننده ی خواب نزد آن روضه خوان می رود و می پرسد: شما «شیخ حسن» هستید؟ می گوید: بلی. می پرسد: شما همان شخصی هستید كه در آن حالت عذاب و شكنجه بودید؟ می گوید: بله.
آنگاه كه سبب دگرگون شدن حالش را می پرسد: ایشان پاسخ می دهد: آن حالت اولی، در برابر ساعاتی است كه در دنیا به كار حرام سرگرم بودم و این حالت خوب، در برابر ساعاتی است كه از روی اخلاص، از حضرت سیدالشهداء اباعبدالله الحسین علیه السلام یاد می نمودم و مردم را می گریاندم و تا اینجا هستم در كمال خوشی و راحتی می باشم و چون آنجا می روم حال من همان گونه است كه دیدی!
به او گفت: حال كه چنین است، از منبر پایین نیا و آنجا نرو! گفت: نمی توانم! آنها مرا می برند. [1] .
بیش از سی سال قبل روضه خوانی، به نام «شیخ حسن» بود كه چند سال آخر عمرش را به شغل حرامی سرگرم بود! پس از مردنش، یكی از خوبان او را در خواب می بیند در حالی كه او برهنه و چهره اش سیاه است و شعله های آتش از دهان و زبان آویزانش بالا می رود. این منظره آنقدر وحشتناك بود، كه آن شخص فرار می كند!
پس از گذشتن ساعتی و طی عوالمی، باز او را می بیند و لكن این مرتبه او در فضای
فرح بخش است وچهره ی سفید دارد و با لباس است و روی منبر نشسته و خوشحال است.
بیننده ی خواب نزد آن روضه خوان می رود و می پرسد: شما «شیخ حسن» هستید؟ می گوید: بلی. می پرسد: شما همان شخصی هستید كه در آن حالت عذاب و شكنجه بودید؟ می گوید: بله.
آنگاه كه سبب دگرگون شدن حالش را می پرسد: ایشان پاسخ می دهد: آن حالت اولی، در برابر ساعاتی است كه در دنیا به كار حرام سرگرم بودم و این حالت خوب، در برابر ساعاتی است كه از روی اخلاص، از حضرت سیدالشهداء اباعبدالله الحسین علیه السلام یاد می نمودم و مردم را می گریاندم و تا اینجا هستم در كمال خوشی و راحتی می باشم و چون آنجا می روم حال من همان گونه است كه دیدی!
به او گفت: حال كه چنین است، از منبر پایین نیا و آنجا نرو! گفت: نمی توانم! آنها مرا می برند. [1] .
[1] داستانهاي شگفت ص 408 - كرامات الحسينية ج 2، ص 129.